Tecrübeli bir dost gibi huzur veriyordu...

Büyükada’ya yaklaştıkça nefes aldığımı hissediyordum…. Balıkçının ardından denizde sakinliğin simgesi bir yat beni karşıladı. Sanki saatler durmuş, hüzünlü bir kuğu gibi bakıyordu. Hayat etrafında akarken kimseyi umursamayan tecrübeli bir dost gibi huzur veriyordu. Ada’ya adım atar atmaz karşıma çıkan düğün kafamı dağıtmak için çıktığım yolda dağılmama neden oldu. Gelin ile damadın mutluluğu gözlerinden okunuyordu. Selfie çekmek için yanlarına yaklaşan akrabaları birbirleriyle yarışıyordu. Damat ücretsiz fotoğraf servisimi verdiğini görünce mutluluğu bir kez daha arttı… Davulcuların coşkusu arasında ara yola saptım…

Tarihi binaların fotoğraflarını çekenler, bisiklete binenler, yolda keyifle yürüyenler harika bir Pazar manzarası sunuyordu. Kayalıklara doğru yürürken bir karganın beni bekler hatta poz verir gibi durduğunu gördüm. Kafasına göre bir kayanın üstünde takılıyor bir ceviz parçasını gagalıyordu. Biraz sohbet ettikten sonra bisiklet dükkanına uğradım. Hafta sonları işleri artan patronun keyfi yerindeydi. Sürekli bisiklet kiralayıp, müşterilerin isteklerini yerine getirirken benimle konuşma fırsatı olmadı.

Mutluluğun resmini çizmek için sokakların duvarları yeterli olur mu diye düşünürken bir düğün alayı çıktı karşıma. serin esen bir rüzgar getirmiş gibiydi önüme gelin ile damadı. İşte mutluluğun resmi dedim kendi kendime ve bastım deklanşöre.

Öyle bir süre yürüyüp bir yerde karnımı doyurduktan sonra dönüş yolu için tekrar vapura bindim… Sürpriz bir gezi öyle iyi gelmişti ki kendimi hafiflemiş hissediyordum. Ana karaya döndüğümde güneş elveda demek üzereydi… Günün son fotoğrafını ışıklar kapanırken çektim. Aklımda gelecek yolculuğun planını yaparken…